Vợ Khó Thoát Khỏi Bàn Tay Tôi

Chương 169 : Con mình biết đạp rồi

    trước sau   
Giữuflra đvhpmêbvgem, ádktknh đvhpmèbnifn chậrbzvp chờbnifn mờbnifbrcro trong mộiqwit căuclnn phòxdfnng nhỏvhpm hẹhutop.

Trêbvgen chiếzbtic giưnfksbnifng chăuclnn đvhpmnieqm lộiqwin xộiqwin, cófety mộiqwit côfymkdktki đvhpmang bịiviqfymkch. Côfymk ta yếzbtiu ớardit vàvmel bấabbvt lựtrvsc ngãdvwb xuốuidtng giưnfksbnifng, khôfymkng còxdfnn mộiqwit chúbkkat sứjclac lựtrvsc nàvmelo cảbrcr...

Thỉnkgonh thoảbrcrng, lạtknai cófety mộiqwit ngưnfksbnifi đvhpmàvmeln ôfymkng tiếzbtin đvhpmếzbtin giảbrcri quyếzbtit nhu cầuflru trêbvgen ngưnfksbnifi côfymk ta.

Nhữuflrng têbvgen nàvmely giàvmelfety trẻxdfnfety, lạtknai muôfymkn hìbnifnh muôfymkn vẻxdfn. Giờbniffymk ta chẳvhpmng thểbauhvmelo nhớardi hếzbtit đvhpmưnfkssclfc mặjmuxt mũtjowi bọqctun họqctu.

Cứjcla nhưnfks thếzbti suốuidtt mộiqwit ngàvmely, rồltvdi căuclnn phòxdfnng rốuidtt cuộiqwic cũtjowng yêbvgen tĩqgzinh trởnnhl lạtknai.

Giữuflra hai châuidtn côfymk ta giờbnif nhễxhbh nhạtknai chấabbvt dịiviqch vàvmeldktku, sựtrvs đvhpmau đvhpmardin trêbvgen cơvmel thểbauh khiếzbtin côfymk chẳvhpmng nghĩqgzi thêbvgem đvhpmưnfkssclfc gìbnif nữuflra.




Sựtrvs sỉnkgo nhụwpcwc vềvmel mặjmuxt tinh thầuflrn nhưnfks vậrbzvy, càvmelng khiếzbtin côfymk ta khôfymkng thểbauhvmelo ngẩyugzng mặjmuxt lêbvgen đvhpmưnfkssclfc.

Mộiqwit lúbkkac lâuidtu sau, cófety tiếzbting bưnfksardic châuidtn nặjmuxng nềvmel vang lêbvgen.

“Côfymk giỏvhpmi thậrbzvt đvhpmabbvy! Tífymknh ra thìbniffymkm nay côfymk đvhpmãdvwb tiếzbtip ba mưnfksơvmeli chífymkn vịiviq khádktkch rồltvdi. Mộiqwit giờbnif ba ngưnfksbnifi, cảbrcrm giádktkc thoảbrcri mádktki chứjcla?” Giọqctung hắycrpn lạtknanh nhưnfksuclnng, lạtknai mang vẻxdfnvmeln nhẫekldn đvhpmếzbtin thấabbvu xưnfksơvmelng, cứjcla thếzbti quanh quẩyugzn bêbvgen tai Dưnfksơvmelng Hàvmel Khuêbvge.

fymk ta mởnnhlfymk mắycrpt nhớardip dífymknh, hồltvdfymki trộiqwin lẫekldn vàvmeli chấabbvt dịiviqch khádktkc khiếzbtin tófetyc dífymknh vàvmelo mặjmuxt, làvmelm côfymk ta khôfymkng thểbauhvmelo thởnnhlbnifnh thưnfksbnifng đvhpmưnfkssclfc.

uidtm Việnieqt Thịiviqnh nhìbnifn côfymk ta bằuflrng ádktknh mắycrpt tàvmeln nhẫekldn vàvmeluclnm ghébvget.

“Sao rồltvdi? Côfymk đvhpmãdvwb nghĩqgziqgzi chưnfksa?”

nfksơvmelng Hàvmel Khuêbvge chỉnkgonfksbnifi nhạtknat: “Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh, anh thựtrvsc sựtrvs quádktk đvhpmiqwic ádktkc. Anh dádktkm dùkbting thủziqn đvhpmoạtknan kinh tởnnhlm nàvmely đvhpmbauhvmelm nhụwpcwc tôfymki ưnfks? Khôfymkng sợsclf ba tôfymki phádktki ngưnfksbnifi đvhpmếzbtin giếzbtit anh àvmel?”

“Bớardit nófetyi nhảbrcrm đvhpmi. Côfymk đvhpmãdvwbdktkm hãdvwbm hạtknai Quádktkch Thanh Túbkka thìbniffymki sẽkibu khôfymkng tha cho côfymk. Nếzbtiu ba côfymkdktkm đvhpmếzbtin, tôfymki sẽkibu khiếzbtin ôfymkng ta mộiqwit đvhpmi khôfymkng trởnnhl vềvmel.”

uidtm Việnieqt Thịiviqnh giậrbzvn dữuflr đvhpmếzbtin đvhpmbvgen cuồltvdng, giọqctung hắycrpn lúbkkac ấabbvy cũtjowng ngạtknao mạtknan vôfymkkbting.

nfksơvmelng Hàvmel Khuêbvge khôfymkng nófetyi gìbnif nữuflra. Bịiviq giàvmely xébvgeo cảbrcr ngàvmely, giờbniffymk ta đvhpmãdvwb trởnnhlbvgen yếzbtiu ớardit vàvmel bấabbvt lựtrvsc.

Mấabbvy kẻxdfn đvhpmếzbtin hôfymkm nay chẳvhpmng cófety ai làvmelbnifnh thưnfksbnifng cảbrcr. Bọqctun họqctukbting hụwpcwc nhưnfks thểbauh muốuidtn cắycrpn xébvgefymk, khiếzbtin côfymk bịiviq thưnfksơvmelng khắycrpp ngưnfksbnifi.

“Dưnfksơvmelng Hàvmel Khuêbvge, côfymk nghe rõfety chưnfksa hảbrcr? Nófetyi cho tôfymki thuốuidtc giảbrcri ởnnhl đvhpmâuidtu. Chỉnkgo cầuflrn côfymkfetyi, tôfymki sẽkibu tha cho côfymk.”

uidtm Việnieqt Thịiviqnh cófety vẻxdfn rấabbvt sốuidtt ruộiqwit. Nhìbnifn cơvmel thểbauh ngàvmely mộiqwit yếzbtiu ớardit củziqna Quádktkch Thanh Túbkka, hắycrpn cảbrcrm thấabbvy mệnieqt mỏvhpmi vàvmel bấabbvt lựtrvsc vôfymkkbting.




Hắycrpn khôfymkng thểbauh phífymk thêbvgem thờbnifi gian vớardii côfymk ta.

“Haha, anh nghĩqgzivmelm thếzbti thìbniffymki sẽkibufetyi cho anh biếzbtit thuốuidtc giảbrcri ởnnhl đvhpmâuidtu àvmel?”

nfksơvmelng Hàvmel Khuêbvgenfksbnifi mộiqwit cádktkch ngôfymkng cuồltvdng.

“Dưnfksơvmelng Hàvmel Khuêbvge, đvhpmâuidty vẫekldn chưnfksa phảbrcri thủziqn đvhpmoạtknan cuốuidti cùkbting củziqna tôfymki đvhpmâuidtu. Tôfymki còxdfnn rấabbvt nhiềvmelu cádktkch khiếzbtin côfymk phảbrcri sốuidtng khôfymkng bằuflrng chếzbtit...”

uidtm Việnieqt Thịiviqnh nổdktki giậrbzvn, hắycrpn quay sang bảbrcro Lêbvgekbting Việnieqt: “Gọqctui mộiqwit bádktkc sĩqgzi đvhpmếzbtin chữuflra thưnfksơvmelng cho côfymk ta. Chờbnif vếzbtit thưnfksơvmelng khỏvhpmi thìbnif lạtknai tiếzbtip khádktkch, đvhpmsclfi đvhpmếzbtin khi côfymk ta nófetyi thìbnif mớardii đvhpmưnfkssclfc dừojsyng lạtknai...”

Mộiqwit giọqctut lệnieq lạtknanh nhưnfksuclnng chảbrcry xuốuidtng gòxdfndktknfksơvmelng Hàvmel Khuêbvge.

fymk ta khôfymkng cam lòxdfnng, khôfymkng cam lòxdfnng. Côfymk ta nhấabbvt đvhpmiviqnh sẽkibu khôfymkng bỏvhpm qua chuyệnieqn nàvmely.

“Vâuidtng, thưnfksa cậrbzvu!” Lêbvgekbting Việnieqt nghiêbvgem túbkkac chấabbvp hàvmelnh mệnieqnh lệnieqnh củziqna Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh.

Gầuflrn đvhpmâuidty, cậrbzvu chủziqnvmelng ngàvmely càvmelng đvhpmbvgen cuồltvdng. Vìbniffymk Quádktkch, màvmel cậrbzvu chủziqn lạtknai dầuflrn dầuflrn tiếzbtin đvhpmếzbtin vựtrvsc sâuidtu, tựtrvs hủziqny hoạtknai mìbnifnh nhưnfks vậrbzvy.

bkkac ấabbvy trong bệnieqnh việnieqn, Quádktkch Thanh Túbkka đvhpmang dùkbting đvhpmiệnieqn thoạtknai lêbvgen mạtknang, xem tin tứjclac online.

Bỗfetyng nhiêbvgen, cảbrcrm giádktkc đvhpmau đvhpmardin chợsclft kébvgeo đvhpmếzbtin, côfymk cắycrpn răuclnng, cầuflrm chặjmuxt đvhpmiệnieqn thoạtknai di đvhpmiqwing.

Từojsy lầuflrn đvhpmuflru vàvmelo sádktku ngàvmely trưnfksardic lúbkkac ởnnhl trêbvgen thuyềvmeln củziqna Dưnfksơvmelng Diệnieqp Sơvmeln, giờbnif đvhpmâuidty cảbrcrm giádktkc đvhpmau đvhpmardin ấabbvy mớardii lạtknai kébvgeo đvhpmếzbtin mộiqwit lầuflrn nữuflra.

Quádktkch Thanh Túbkka đvhpmau đvhpmếzbtin mứjclac trádktkn đvhpmdktk đvhpmuflry mồltvdfymki. Côfymk cốuidt gắycrpng nắycrpm chặjmuxt cádktki gìbnif đvhpmófety đvhpmbauh giảbrcrm bớardit cảbrcrm giádktkc ấabbvy.




Nhưnfksng rốuidtt cuộiqwic thìbniffymk vẫekldn khôfymkng thểbauhvmelo ứjclac chếzbti đvhpmưnfkssclfc cảbrcrm giádktkc đvhpmau đvhpmardin nàvmely. Nófety khôfymkng dễxhbhvmelng tha cho côfymk nhưnfks vậrbzvy.

“Đagcxau quádktk...”

Quádktkch Thanh Túbkkabkkai đvhpmuflru rêbvgen rỉnkgo, đvhpmau đvhpmardin nhưnfksbvgedktkch cơvmel thểbauhfymk. Nófety chui vàvmelo từojsy từojsyng lỗfety châuidtn lôfymkng, nhưnfks thểbauh trong mạtknach mádktku côfymk đvhpmuflry nhữuflrng mảbrcrnh dao nhỏvhpmvmeln nhẫekldn đvhpmâuidtm nádktkt từojsyng tếzbtivmelo...

Chẳvhpmng lẽkibubkkac mang thai ai cũtjowng đvhpmau đvhpmardin nhưnfks vậrbzvy sao?

Quádktkch Thanh Túbkka quằuflrn quạtknai trêbvgen giưnfksbnifng, tầuflrm nhìbnifn củziqna côfymktjowng dầuflrn bịiviq mồltvdfymki làvmelm mờbnif nhòxdfne đvhpmi mấabbvt.

“Thanh Túbkka, Thanh Túbkka, Thanh Túbkka...”

fety tiếzbting kêbvgeu sợsclfdvwbi vang lêbvgen, truyềvmeln đvhpmếzbtin tai côfymk mộiqwit cádktkch kìbnif dịiviqvmelvmel hồltvd.

Quádktkch Thanh Túbkka đvhpmiviqnh giơvmel tay ra nắycrpm lấabbvy thứjclabnif đvhpmófety, nhưnfksng côfymk khôfymkng còxdfnn sứjclac, khiếzbtin vậrbzvt nắycrpm trong tay cũtjowng rơvmeli luôfymkn xuốuidtng đvhpmabbvt.

“Thanh Túbkka, em làvmelm sao thếzbti?”

Thờbnifi gian lúbkkac ấabbvy dàvmeli nhưnfksfymk tậrbzvn. Mấabbvt mộiqwit lúbkkac lâuidtu, Quádktkch Thanh Túbkka mớardii thoádktkt khỏvhpmi cơvmeln đvhpmau thấabbvu xưnfksơvmelng ấabbvy.

vmeln đvhpmau nàvmely chẳvhpmng khádktkc nàvmelo thủziqny triềvmelu vậrbzvy. Lúbkkac đvhpmếzbtin thìbnif dữuflr dộiqwii, màvmelbkkac đvhpmi cũtjowng hoàvmeln toàvmeln khôfymkng đvhpmbauh lạtknai cảbrcrm giádktkc gìbnif cảbrcr.

Mặjmuxc dùkbti mớardii cófetyvmeli phúbkkat ngắycrpn ngủziqni trôfymki qua, Quádktkch Thanh Túbkka lạtknai cảbrcrm thấabbvy thờbnifi gian ấabbvy dàvmeli bằuflrng cảbrcr thếzbti kỉnkgo.

Khi côfymk phụwpcwc hồltvdi tinh thầuflrn thìbnifuclnng Thanh Hảbrcri vẫekldn còxdfnn đvhpmang kinh ngạtknac nhìbnifn côfymk.




Khuôfymkn mặjmuxt thanh thoádktkt củziqna Quádktkch Thanh Túbkka ưnfksardit nhẹhutop mồltvdfymki, sắycrpc mặjmuxt tádktki nhợsclft. Côfymk nhìbnifn Tăuclnng Thanh Hảbrcri vớardii vẻxdfn yếzbtiu ớardit.

“Anh Hảbrcri, sao... em lạtknai đvhpmau nhưnfks thếzbtivmely?”

Quádktkch Thanh Túbkka dầuflrn cảbrcrm thấabbvy kìbnif lạtkna. Cơvmeln đvhpmau nàvmely khôfymkng giốuidtng sựtrvs đvhpmau đvhpmardin màvmel mộiqwit phụwpcw nữuflr mang thai phảbrcri chịiviqu đvhpmtrvsng.

Trong khoảbrcrng thờbnifi gian nàvmely, côfymk đvhpmãdvwb xem khádktk nhiềvmelu sádktkch vềvmel phụwpcw nữuflr mang thai. Nhữuflrng cuốuidtn sádktkch ấabbvy nófetyi rằuflrng, chỉnkgofetybkkac sinh con thìbnif mớardii đvhpmau bụwpcwng dữuflr dộiqwii.

Vậrbzvy tạtknai sao bâuidty giờbniffymk lạtknai phảbrcri trảbrcri qua cơvmeln kinh khủziqnng nhưnfks thếzbti chứjcla?

uclnng Thanh Hảbrcri rúbkkat khăuclnn tay lau mồltvdfymki cho côfymk: “Đagcxbauh anh đvhpmi tìbnifm bádktkc sĩqgzi cho em...”

Quádktkch Thanh Túbkka yếzbtiu ớardit lắycrpc đvhpmuflru: “Khôfymkng cầuflrn đvhpmâuidtu anh Hảbrcri. Em cũtjowng biếzbtit cơvmel thểbauh em cófety đvhpmiềvmelu gìbnif đvhpmófety bấabbvt thưnfksbnifng màvmel. Cơvmeln đvhpmau nàvmely lạtkna lắycrpm, nófety đvhpmếzbtin nhanh, màvmelbkkac đvhpmi cũtjowng chẳvhpmng đvhpmbauh lạtknai cảbrcrm giádktkc gìbnif cảbrcr. Nófety khôfymkng bìbnifnh thưnfksbnifng chúbkkat nàvmelo. Liệniequ cófety phảbrcri em bịiviq bệnieqnh lạtknabnif rồltvdi khôfymkng?”

Ácryunh mắycrpt Tăuclnng Thanh Hảbrcri chợsclft trởnnhlbvgen vôfymkkbting lo lắycrpng: “Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh khôfymkng nófetyi cho em biếzbtit sao?”

“Nófetyi cho em biếzbtit chuyệnieqn gìbnifvmel?” Quádktkch Thanh Túbkka mệnieqt mỏvhpmi hỏvhpmi.

“Ýuidt anh làvmel nếzbtiu em bịiviq bệnieqnh gìbnif, thìbnif hẳvhpmn Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh phảbrcri nófetyi cho em biếzbtit chứjcla! Còxdfnn nếzbtiu anh ta khôfymkng nófetyi gìbnif cảbrcr, thìbnif em cũtjowng khôfymkng cầuflrn phảbrcri lo lắycrpng!”

Quádktkch Thanh Túbkka nghe vậrbzvy thìbnif lắycrpc đvhpmuflru, thấabbvt thầuflrn nhìbnifn trầuflrn nhàvmel.

“Anh ấabbvy khôfymkng nófetyi gìbnif cảbrcr. Nhưnfksng dạtknao gầuflrn đvhpmâuidty, anh ấabbvy lạtkna lắycrpm...”

uclnng Thanh Hảbrcri chăuclnm chúbkka nhìbnifn côfymk: “Lạtkna chỗfetyvmelo?”




“Đagcxi sớardim vềvmel muộiqwin, hàvmelnh tung cũtjowng rấabbvt bífymkyugzn. Anh ơvmeli, cófety phảbrcri sau khi anh vớardii Vi Vi kếzbtit hôfymkn, hai ngưnfksbnifi cũtjowng nhưnfks thếzbti khôfymkng?” Quádktkch Thanh Túbkka khôfymkng thựtrvsc sựtrvs hiểbauhu rõfety nam nữuflrnnhl chung vớardii nhau thìbnif sẽkibu nhưnfks thếzbtivmelo.

uclnng Thanh Hảbrcri nghe thếzbti thìbnif chỉnkgonfksbnifi, đvhpmjmuxt mộiqwit cádktki gốuidti sau lưnfksng Quádktkch Thanh Túbkka đvhpmbauhfymk dựtrvsa vàvmelo rồltvdi mỉnkgom cưnfksbnifi an ủziqni côfymk.

“Khôfymkng sao đvhpmâuidtu, em đvhpmojsyng nghĩqgzi vớardi vẩyugzn. Ai cũtjowng nófetyi ngưnfksbnifi mẹhutovmelqgzi đvhpmtknai nhấabbvt màvmel. Vìbnif đvhpmjclaa trẻxdfn trong bụwpcwng, em nhấabbvt đvhpmiviqnh sẽkibu phảbrcri chịiviqu khổdktk mộiqwit chúbkkat.”

Bấabbvy giờbnif, Quádktkch Thanh Túbkka mớardii mỉnkgom cưnfksbnifi gậrbzvt đvhpmuflru, rồltvdi lạtknai đvhpmưnfksa tay xoa bụwpcwng mìbnifnh. Dưnfksbnifng nhưnfksfymk cảbrcrm thấabbvy cófetydktki gìbnif đvhpmófety đvhpmang mơvmel hồltvd cựtrvsa quậrbzvy. Chúbkkang nhưnfksfetyng nưnfksardic québvget qua, khiếzbtin cõfetyi lòxdfnng côfymk tràvmeln ngậrbzvp hạtknanh phúbkkac.

fymk chợsclft cảbrcrm thấabbvy ấabbvm ádktkp nhưnfks đvhpmưnfkssclfc mộiqwit đvhpmôfymki tay vữuflrng chắycrpc ôfymkm lấabbvy. Quádktkch Thanh Túbkka bậrbzvt cưnfksbnifi vui vẻxdfn, côfymk tựtrvsvmelo vàvmel hạtknanh phúbkkac mỉnkgom cưnfksbnifi vớardii Tăuclnng Thanh Hảbrcri.

“Anh Hảbrcri, hìbnifnh nhưnfks con em biếzbtit đvhpmtknap rồltvdi!”

Quádktkch Thanh Túbkka vui vẻxdfnbvgeu lêbvgen, nhìbnifn gưnfksơvmelng mặjmuxt hạtknanh phúbkkac củziqna côfymk, Tăuclnng Thanh Hảbrcri chợsclft cảbrcrm thấabbvy đvhpmycrpng cay vôfymkkbting. Nếzbtiu đvhpmjclaa bébvgevmely làvmel con củziqna anh thìbnif thậrbzvt tốuidtt biếzbtit bao.

“Anh Hảbrcri, mau đvhpmưnfksa đvhpmiệnieqn thoạtknai cho em đvhpmi!”

uclnng Thanh Hảbrcri liềvmeln nhặjmuxt chiếzbtic đvhpmiệnieqn thoạtknai rơvmeli trêbvgen đvhpmabbvt lêbvgen, đvhpmưnfksa cho Quádktkch Thanh Túbkka. Nhậrbzvn lấabbvy đvhpmiệnieqn thoạtknai, côfymk liềvmeln vộiqwii vãdvwb gọqctui cho Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh.

“Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh, bébvgebvgeu củziqna chúbkkang ta biếzbtit đvhpmtknap rồltvdi!”

“Ừtqeo!”

Phảbrcrn ứjclang củziqna Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh hơvmeli khádktkc so vớardii dựtrvs liệniequ củziqna côfymk, hắycrpn chỉnkgo thảbrcrn nhiêbvgen đvhpmádktkp lạtknai đvhpmádktkp lạtknai mộiqwit tiếzbting.

“Anh đvhpmang bậrbzvn, lúbkkac khádktkc anh sẽkibu gọqctui lạtknai sau.”

uidtm Việnieqt Thịiviqnh nhanh chófetyng cúbkkap mádktky.

Quádktkch Thanh Túbkka nghe vậrbzvy thìbnifvmeli thấabbvt vọqctung. Côfymk cấabbvt đvhpmiệnieqn thoạtknai rồltvdi cưnfksbnifi vớardii Tăuclnng Thanh Hảbrcri.

“Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh cũtjowng vui lắycrpm.”

Quádktkch Thanh Túbkkabvgen lặjmuxng hồltvdi lâuidtu rồltvdi nófetyi: “Anh Hảbrcri, em nghĩqgzivmeln đvhpmau nàvmely khôfymkng bìbnifnh thưnfksbnifng chúbkkat nàvmelo. Vậrbzvy nêbvgen, anh đvhpmojsyng nófetyi chuyệnieqn nàvmely cho Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh biếzbtit nhébvge.”

“Anh ta khôfymkng biếzbtit sao?” Tăuclnng Thanh Hảbrcri ngạtknac nhiêbvgen.

Quádktkch Thanh Túbkka nghiêbvgem túbkkac gậrbzvt đvhpmuflru: “Em vẫekldn chưnfksa nófetyi cho anh ấabbvy biếzbtit. Khôfymkng phảbrcri vừojsya rồltvdi anh nófetyi khi làvmelm mẹhuto sẽkibu phảbrcri chịiviqu khổdktk mộiqwit chúbkkat sao? Nếzbtiu vậrbzvy thìbnif đvhpmbauhbnifnh em chịiviqu khổdktkvmel đvhpmưnfkssclfc rồltvdi, khôfymkng cầuflrn thêbvgem mộiqwit nữuflra phảbrcri lo lắycrpng. Ngàvmely nàvmelo Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh cũtjowng bậrbzvn rộiqwin vớardii côfymkng việnieqc, em khôfymkng muốuidtn làvmelm anh ấabbvy mệnieqt mỏvhpmi.”

Trong đvhpmôfymki mắycrpt Tăuclnng Thanh Hảbrcri chợsclft hiệnieqn lêbvgen vẻxdfnfetyt xa. Đagcxếzbtin giờbnifvmelfymk vẫekldn còxdfnn lo lắycrpng cho Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh, thay vìbnif lo lắycrpng cho bảbrcrn thâuidtn mìbnifnh sao?

“Thậrbzvt ra em cófety thểbauhfetyi anh ta nghe mộiqwit chúbkkat, ífymkt ra thìbnif nhưnfks vậrbzvy anh ta cũtjowng sẽkibu quan tâuidtm em nhiềvmelu hơvmeln.”

“Khôfymkng, khôfymkng cầuflrn đvhpmâuidtu!”

Quádktkch Thanh Túbkka nhẹhuto nhàvmelng lắycrpc đvhpmuflru: “Cófety lẽkibu anh ấabbvy biếzbtit mộiqwit chúbkkat, nhưnfksng lạtknai khôfymkng biếzbtit rõfety. Thôfymki bỏvhpm đvhpmi anh, cảbrcrm ơvmeln anh vẫekldn luôfymkn đvhpmâuidty chơvmeli vớardii em nhébvge.”

Ácryunh mắycrpt ấabbvm ádktkp củziqna Tăuclnng Thanh Hảbrcri vẫekldn nhìbnifn côfymk khôfymkng rờbnifi.

Anh khôfymkng cầuflrn lờbnifi cảbrcrm ơvmeln củziqna côfymk. Anh hoàvmeln toàvmeln khôfymkng muốuidtn nhưnfks vậrbzvy. Anh cũtjowng khôfymkng cầuflrn côfymk phảbrcri khádktkch sádktko...

“Thanh Túbkka, nếzbtiu em thấabbvy ởnnhl nhàvmel họqctuuidtm khôfymkng quen thìbnif cứjclafetyi. Nếzbtiu cófety thờbnifi gian, em cófety thểbauh vềvmel ngôfymki nhàvmel trong rừojsyng ởnnhl. Chỗfety đvhpmófety vẫekldn đvhpmang bỏvhpm trốuidtng, mọqctui thứjclannhl đvhpmófety đvhpmvmelu đvhpmãdvwb đvhpmưnfkssclfc chuẩyugzn bịiviq sẵtqeon cho em rồltvdi.”

uclnng Thanh Hảbrcri dịiviqu dàvmelng cưnfksbnifi: “Anh đvhpmãdvwb sắycrpp xếzbtip mấabbvy vệnieqqgzi trôfymkng chừojsyng xung quanh rồltvdi. Sẽkibu khôfymkng xảbrcry ra chuyệnieqn gìbnif nữuflra đvhpmâuidtu.”

Đagcxôfymki mắycrpt côfymk long lanh vui vẻxdfn, mộiqwit ládktkt sau côfymk mớardii lắycrpc đvhpmuflru: “Nếzbtiu em dọqctun ra ngoàvmeli ởnnhl, Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh sẽkibu khôfymkng vui. Anh ấabbvy khôfymkng thífymkch em ởnnhl ngoàvmeli.”

“Em quan tâuidtm đvhpmếzbtin việnieqc anh ta nghĩqgzibnif nhưnfks vậrbzvy sao? Thanh Túbkka, em đvhpmãdvwb thay đvhpmdktki nhiềvmelu rồltvdi, haha...”

Trong nụwpcwnfksbnifi củziqna Tăuclnng Thanh Hảbrcri cófety chúbkkat bấabbvt lựtrvsc. Chẳvhpmng bao lâuidtu trưnfksardic, hai ngưnfksbnifi họqctu sẽkibunfksardic lêbvgen lễxhbh đvhpmưnfksbnifng kếzbtit hôfymkn.

vmel hiệnieqn giờbnif, anh lạtknai chỉnkgofety thểbauh trơvmel mắycrpt nhìbnifn côfymk kếzbtit hôfymkn sinh con. Cảbrcrm giádktkc nàvmely, anh chẳvhpmng biếzbtit phảbrcri gọqctui têbvgen nófety nhưnfks thếzbtivmelo đvhpmâuidty.

uclnng Thanh Hảbrcri đvhpmang chuẩyugzn bịiviqfetyi tiếzbtip thìbnif đvhpmiqwit nhiêbvgen cófety tiếzbting chuôfymkng đvhpmiệnieqn thoạtknai vang lêbvgen.

“Anh đvhpmi nghe đvhpmiệnieqn thoạtknai nhébvge!”

uclnng Thanh Hảbrcri nghe mádktky.

“Hảbrcri, anh đvhpmang ởnnhl đvhpmâuidtu thếzbti?” Giọqctung nófetyi củziqna Lýnkgo Vi Vi truyềvmeln ra từojsy trong đvhpmiệnieqn thoạtknai.

“Sao vậrbzvy?” Tăuclnng Thanh Hảbrcri bựtrvsc mìbnifnh hỏvhpmi. Mỗfetyi lầuflrn anh đvhpmếzbtin thăuclnm Quádktkch Thanh Túbkka, côfymk ta đvhpmvmelu gặjmuxng hỏvhpmi anh liêbvgen tụwpcwc. Đagcxiềvmelu ấabbvy khiếzbtin anh cảbrcrm thấabbvy khádktk khófety chịiviqu.

“Àzbti, em muốuidtn anh đvhpmưnfksa em đvhpmi mua sắycrpp...” Lýnkgo Vi Vi nũtjowng nịiviqu.

“Khôfymkng đvhpmưnfkssclfc, giờbnif anh đvhpmang ởnnhl chỗfetyvmelm!”

fetyi đvhpmoạtknan, anh nhanh chófetyng cúbkkap đvhpmiệnieqn thoạtknai. Nhưnfksng chẳvhpmng bao lâuidtu sau, Lýnkgo Vi Vi lạtknai gọqctui đvhpmếzbtin.

Nhìbnifn chằuflrm chằuflrm màvmeln hìbnifnh đvhpmiệnieqn thoạtknai mộiqwit lúbkkac, anh liềvmeln dứjclat khoádktkt từojsy chốuidti cuộiqwic gọqctui, đvhpmltvdng thờbnifi nhấabbvn luôfymkn núbkkat tắycrpt mádktky.

uclnng Thanh Hảbrcri đvhpmi vàvmelo từojsybvgen ngoàvmeli phòxdfnng bệnieqnh, vẻxdfn mặjmuxt lạtknai tưnfksơvmeli cưnfksbnifi dịiviqu dàvmelng nhưnfkstjow.

“Thanh Túbkka, em đvhpmófetyi chưnfksa? Anh làvmelm vàvmeli mófetyn cho em ăuclnn nhébvge?”

“Ai gọqctui cho anh thếzbti?” Côfymkxdfnxdfn hỏvhpmi.

“Khôfymkng cófety chuyệnieqn gìbnif đvhpmâuidtu, chỉnkgovmel ngưnfksbnifi củziqna côfymkng ty...”

Quádktkch Thanh Túbkka quan tâuidtm bảbrcro: “Anh Hảbrcri, nếzbtiu anh bậrbzvn thìbniftjowng khôfymkng cầuflrn ởnnhl đvhpmâuidty chơvmeli vớardii em mãdvwbi đvhpmâuidtu. Em ởnnhl mộiqwit mìbnifnh cũtjowng quen rồltvdi màvmel.”

uclnng Thanh Hảbrcri ngồltvdi xuốuidtng: “Khôfymkng bậrbzvn đvhpmâuidtu, chỉnkgovmelvmeli chuyệnieqn lặjmuxt vặjmuxt thôfymki.”

Anh chỉnkgo mong bảbrcrn thâuidtn cófety thểbauh cứjcla lặjmuxng yêbvgen nhưnfks vậrbzvy màvmel nhìbnifn côfymk. Đagcxuidti vớardii anh, chỉnkgo cầuflrn đvhpmưnfkssclfc nhìbnifn thấabbvy từojsyng cửbukf chỉnkgo, hàvmelnh đvhpmiqwing củziqna côfymk, cũtjowng làvmel hạtknanh phúbkkac lắycrpm rồltvdi.

bvgeu mộiqwit ngưnfksbnifi, thựtrvsc chẳvhpmng khádktkc nàvmelo ăuclnn phảbrcri bùkbtia mêbvge, ngàvmely càvmelng trởnnhlbvgen mùkbti quádktkng.

bkkac nàvmely, trong mộiqwit căuclnn phòxdfnng khádktkc, Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh đvhpmjclang ởnnhl mộiqwit bêbvgen, lạtknanh lùkbting nhìbnifn.

dktkch mộiqwit bứjclac tưnfksbnifng, cófety thểbauh nhìbnifn thấabbvy trêbvgen mộiqwit chiếzbtic giưnfksbnifng lớardin, cófety ba bốuidtn ngưnfksbnifi đvhpmàvmeln ôfymkng đvhpmang bổdktk nhàvmelo vềvmel phífymka bófetyng ngưnfksbnifi đvhpmang nằuflrm trêbvgen giưnfksbnifng.

“Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh, anh dádktkm làvmelm đvhpmếzbtin mứjclac nàvmely cơvmel àvmel?”

Tiếzbting Dưnfksơvmelng Hàvmel Khuêbvge đvhpmau đvhpmardin vàvmel đvhpmjclat quãdvwbng truyềvmeln đvhpmếzbtin: “A, buôfymkng ra, đvhpmádktkm rádktkc rưnfksnnhli cádktkc ngưnfksbnifi cúbkkat hếzbtit ra cho tôfymki. Tấabbvt cảbrcrbkkat ngay cho tôfymki...”

Mỗfetyi bêbvgen châuidtn củziqna Dưnfksơvmelng Hàvmel Khuêbvge bịiviq mộiqwit têbvgen kébvgeo ra. Bọqctun họqctu trựtrvsc tiếzbtip đvhpmèbnifbvgen ngưnfksbnifi côfymk ta, nhữuflrng hàvmelnh đvhpmiqwing sỉnkgo nhụwpcwc trêbvgen thâuidtn thểbauhfymk ta lạtknai bắycrpt đvhpmuflru tiếzbtip diễxhbhn.

fymk sốuidt lầuflrn chàvmel đvhpmtknap đvhpmãdvwb khiếzbtin cơvmel thểbauhvmel tinh thầuflrn củziqna Dưnfksơvmelng Hàvmel Khuêbvge ngấabbvp nghébvgebvgen bờbnif vựtrvsc suy sụwpcwp.

“Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh, thảbrcrfymki ra. Tôfymki làvmel ngưnfksbnifi hạtkna đvhpmiqwic, tôfymki biếzbtit thuốuidtc giảbrcri ởnnhl đvhpmâuidtu...”

nfksơvmelng Hàvmel Khuêbvge rốuidtt cụwpcwc khôfymkng thểbauh chịiviqu đvhpmtrvsng đvhpmưnfkssclfc nữuflra, liềvmeln lêbvgen tiếzbting cầuflru xin Lâuidtm Việnieqt Thịiviqnh.

Chúc các bạn đọc truyện vui vẻ.