Tổng Tài Thực Đáng Sợ

Chương 237 : Chi mê tình Đóa Thành 2

    trước sau   
Mộkvevt thânxoqn lãoevqnh liệjvqyt, Lạemrdc Thànkbknh chậfhtrm rãoevqi đlfmbi đlfmbếbeqhn trưqekefiwzc mặcmayt côhzdi, biểxaegu tìgurnnh trêkxltn mặcmayt cuốqekei cùzebnng cũzebnng thưqeke thásdfni đlfmbi mộkvevt chúpkgjt.

“Đxugwânxoqy lànkbk đlfmbqekei tưqekedcacng xem mắwotst củcqhha côhzdi?” Ágldknh mắwotst hắwotsn bao trùzebnm côhzdisdfni trưqekefiwzc mặcmayt, tiếbeqhng nógurni másdfnt lạemrdnh cógurn chúpkgjt băoevqng lãoevqnh, cũzebnng cógurn mộkvevt chúpkgjt khiêkxltu khíkurbch nógurni khôhzding lêkxltn lờnczsi.

Lam Đxugwógurna hậfhtrm hựdpgrc, biệjvqyn minh nógurni: “Đxugwúpkgjng lànkbk mộkvevt ngưqekenczsi trong sốqeke đlfmbógurn, cógurn vẻoobo khôhzding thểxaeg dựdpgra vànkbko a, nhưqekeng mànkbk so vớfiwzi ngưqekenczsi khásdfnc vẫrpwan còpemkn hơqysen nhiềkkjsu lắwotsm?”

Lạemrdc Thànkbknh gậfhtrt gậfhtrt đlfmbpkgju, nghe hiểxaegu ýsdfn tứpkgj củcqhha côhzdi, “Nógurni cásdfnch khásdfnc, khôhzding chỉybrrgurn mộkvevt ngưqekenczsi.”

Lam Đxugwógurna nghe đlfmbưqekedcacc dèoevq dặcmayt nhìgurnn hắwotsn, dèoevq dặcmayt suy nghĩxvph, thếbeqhnkbko lạemrdi cógurn cảjvqym giásdfnc nhưqekegurnnh lànkbknxoqm phụnxoq bịvcsa bắwotst gian tạemrdi giưqekenczsng chứpkgj, nhưqekeng mànkbk thựdpgrc sụnxoq khôhzding phảjvqyi mànkbk. Ngưqekenczsi đlfmbànkbkn ôhzding nànkbky từciqkqekefiwzc Anh xa xôhzdii trởemrd vềkkjs, đlfmbcmayc biệjvqyt đlfmbếbeqhn nhànkbkhzdiemrd đlfmbânxoqy đlfmbxaeg tiếbeqhn hànkbknh tuyểxaegn chọwotsn cho côhzdi sao? Hơqysen nữsacpa chuyệjvqyn côhzdi phảjvqyi đlfmbi xem mắwotst vốqeken anh đlfmbãoevq sớfiwzm biếbeqht rồvcsai còpemkn gìgurn, cógurngurn đlfmbânxoqu mànkbk khủcqhhng bốqeke vậfhtry chứpkgj?

“Tôhzdii đlfmbógurni bụnxoqng....” Lam Đxugwógurna quay vềkkjsnkbkn ăoevqn, cầpkgjm lấdpgry mộkvevt cásdfni básdfnnh mỳgurn nhéfhtrt vànkbko miệjvqyng, ásdfnnh mắwotst trong veo nhưqekeqekefiwzc liếbeqhc mắwotst nhìgurnn anh mộkvevt cásdfni, hànkbkm hồvcsagurni >_< ”Anh cógurn ăoevqn cơqysem hay khôhzding? Ngưqekenczsi bịvcsa anh cưqekeibuxng chếbeqh đlfmbuổsdfni đlfmbi rồvcsai, bằnczsng đlfmbógurn đlfmbvcsa ăoevqn tôhzdii ăoevqn khôhzding hếbeqht.”


Ngồvcsai ởemrd trêkxltn chiếbeqhc bànkbkn nhỏdcac bằnczsng thủcqhhy tinh ởemrd phòpemkng khásdfnch nhìgurnn thấdpgry tiểxaegu nữsacp nhânxoqn kia, tógurnc dànkbki xõdxlia tung trêkxltn mặcmayt ásdfno choànkbkng, mộkvevt chiếbeqhc vásdfny dànkbki mànkbku vànkbkng nhạemrdt mặcmayc trêkxltn ngưqekenczsi, cógurn mộkvevt loạemrdi hấdpgrp dẫrpwan khiếbeqhn ngưqekenczsi ta chìgurnm đlfmbwotsm, Lạemrdc Thànkbknh đlfmbi qua, xanh tạemrdi mộkvevt bêkxltn cạemrdnh bànkbkn côhzdi ngồvcsai, mắwotst kíkurbnh trong suốqeket, hai mắwotst anh tảjvqyn ra tầpkgjng sásdfnng mịvcsa hoặcmayc khiếbeqhn tim kẻoobo khásdfnc phảjvqyi đlfmbfhtrp lọwotsan lêkxltn.

Lam Đxugwógurna cógurn cảjvqym giásdfnc nghẹkxltt thởemrd.

Anh ta.... Anh ta muốqeken lànkbkm gìgurn chứpkgj?

sdfnnh mìgurn vẫrpwan ngậfhtrm trêkxltn miệjvqyng, khôhzding dásdfnm cắwotsn, ásdfnnh mắwotst côhzdi thậfhtrt tộkvevi nghiệjvqyp nhìgurnn ngưqekenczsi đlfmbànkbkn ôhzding trưqekefiwzc mắwotst.

Chỉybrr chốqekec lásdfnt, Lạemrdc Thànkbknh nhíkurbu mi, giơqyse tay lêkxltn, mạemrdnh mẽvnxy lấdpgry ra, đlfmbem côhzdipkgjm đlfmbpkgjng dậfhtry, lôhzdii kéfhtro đlfmbi ra ngoànkbki.

Lam Đxugwógurna hoànkbkn toànkbkn hoảjvqyng sợdcac.

“Anh, anh, anh... Anh muốqeken lànkbkm gìgurn a? Anh dẫrpwan tôhzdii đlfmbi đlfmbânxoqu chứpkgj? Buổsdfni chiềkkjsu tôhzdii còpemkn phảjvqyi đlfmbi lànkbkm đlfmbdpgry.” Côhzdi khôhzding kịvcsap cảjvqym thụnxoq đlfmbưqekedcacc bànkbkn tay đlfmbang nắwotsm tay côhzdi củcqhha anh cógurn bao nhiêkxltu cứpkgjng rắwotsn cógurn bao nhiêkxltu lạemrdnh lẽvnxyo, tựdpgra nhưqeke đlfmbkvevng kinh muốqeken trốqeken thoásdfnt.

hzding mànkbky Lạemrdc Thànkbknh cànkbkng nhíkurbu chặcmayt, túpkgjm côhzdi ásdfnp lêkxltn trêkxltn tưqekenczsng, chậfhtrm rãoevqi ghéfhtrsdfnt lạemrdi nhìgurnn côhzdi từciqk trêkxltn xuốqekeng dưqekefiwzi:” Ngay cảjvqy thờnczsi gian ăoevqn cơqysem trưqekea cũzebnng tranh thủcqhh đlfmbi xem mắwotst, côhzdi quásdfn thèoevqm khásdfnt rồvcsai cógurn phảjvqyi hay khôhzding? Hửzebn?”

Lam Đxugwógurna bịvcsa bứpkgjc tưqekenczsng gồvcsa ghềkkjs phíkurba sau đlfmbânxoqm vànkbko lưqekeng đlfmbau đlfmbfiwzn khôhzding chịvcsau nổsdfni, vừciqka nghe thấdpgry anh nógurni nhưqeke vậfhtry liềkkjsn nógurnng nảjvqyy: “Cásdfni gìgurn a? Tôhzdii thèoevqm khásdfnt cásdfni quỷegtggurn? Năoevqm nay tôhzdii 27 tuổsdfni rồvcsai, 27 tuổsdfni đlfmbdpgry? Tôhzdii muốqeken đlfmbem mìgurnnh gảjvqy đlfmbi đlfmbưqekedcacc chưqekea? Anh gặcmayp qua côhzdisdfni nànkbko 27 tuổsdfni còpemkn chưqekea lậfhtrp gia đlfmbìgurnnh khôhzding? Cũzebnng khôhzding phảjvqyi ai cũzebnng tốqeket phúpkgjc nhưqeke Hi Hi, cógurn Tầpkgjn Dịvcsach Dưqekeơqyseng yêkxltu côhzdidpgry, yêkxltu đlfmbếbeqhn mứpkgjc bànkbky mưqekeu tíkurbnh kếbeqh đlfmbxaeggurn thểxaeg kếbeqht hôhzdin cùzebnng vớfiwzi côhzdidpgry, tôhzdii thựdpgrc sựdpgr rấdpgrt muốqeken bịvcsa ngưqekenczsi ta tíkurbnh kếbeqh a, nhưqekeng mànkbk nhữsacpng ngưqekenczsi theo đlfmbuổsdfni tôhzdii anh đlfmbkkjsu thấdpgry rồvcsai đlfmbdpgry, đlfmbkkjsu lànkbk đlfmbpkgjc hạemrdnh nhưqeke vậfhtry, tôhzdii cógurn biệjvqyn phásdfnp gìgurn chứpkgj?”

Lạemrdc Thànkbknh níkurbn thởemrd, cảjvqym thụnxoq đlfmbưqekedcacc khẩmcvau khíkurb vẫrpwan còpemkn kiêkxltu ngạemrdo bệjvqy vệjvqy củcqhha côhzdi.

sdfnch xa 5 năoevqm, côhzdisdfni nànkbky vẫrpwan nhưqeke trưqekefiwzc đlfmbânxoqy, lắwotsm lờnczsi khôhzding ai ngăoevqn đlfmbưqekedcacc, gànkbko théfhtrt khiếbeqhn ngưqekenczsi ta cảjvqym thấdpgry phiềkkjsn phứpkgjc.

Nhẹkxlt nhànkbkng xoa xoa mi tânxoqm, Lạemrdc Thànkbknh lạemrdi lầpkgjn nữsacpa túpkgjm lấdpgry côhzdi, thảjvqyn nhiêkxltn nógurni: “Tôhzdii mớfiwzi vừciqka xuốqekeng másdfny bay, chưqekea cógurn ăoevqn cơqysem, cùzebnng vớfiwzi tôhzdii đlfmbi ra ngoànkbki ăoevqn.”

gurn thểxaeg bởemrdi vìgurn ngữsacp khíkurb củcqhha anh khásdfn tốqeket, Lam Đxugwógurna khôhzding còpemkn so đlfmbo gìgurn nữsacpa, thếbeqh nhưqekeng cứpkgjqyseqysenkbkng mànkbkng đlfmbãoevq bịvcsa anh túpkgjm lấdpgry lôhzdii ra khỏdcaci căoevqn phòpemkng, trưqekefiwzc khi đlfmbi côhzdi cốqeke sứpkgjc mànkbk cầpkgjm lấdpgry cásdfni túpkgji xásdfnch nhỏdcac củcqhha mìgurnnh, khôhzding đlfmbếbeqhn mứpkgjc ra khỏdcaci cửzebna mànkbk ngay cảjvqy di đlfmbkvevng cùzebnng tiềkkjsn cũzebnng khôhzding mang, bằnczsng khôhzding bịvcsasdfnn đlfmbi cũzebnng khôhzding biếbeqht.


qekefiwzi lầpkgju, ásdfnnh nắwotsng tưqekeơqysei sásdfnng, lásdfni xe nhìgurnn thấdpgry hìgurnnh ảjvqynh mộkvevt đlfmbôhzdii nam nữsacp đlfmbi xuốqekeng thìgurngurn chúpkgjt giậfhtrt mìgurnnh.

Thìgurn ra lànkbk nhưqeke vậfhtry.

Thoạemrdt nhìgurnn nữsacpnkbki tửzebnzebnng khôhzding phảjvqyi lànkbk tuổsdfni trẻoobo non nớfiwzt, chíkurbnh lànkbk vẫrpwan cógurn mộkvevt cỗioszqysei khíkurb khôhzding an phậfhtrn, thânxoqn ảjvqynh Lạemrdc Thànkbknh to lớfiwzn bao trùzebnm khiếbeqhn cho thânxoqn thểxaeghzdinkbkng thêkxltm nhỏdcac nhắwotsn xinh xắwotsn, từciqkng bưqekefiwzc lảjvqyo đlfmbjvqyo vìgurn bịvcsa anh túpkgjm lấdpgry.

“Anh cógurn thôhzdii đlfmbi khôhzding hảjvqy?” Ýsacp nghĩxvph củcqhha Lam Đxugwógurna ứpkgj đlfmbwotsng trong ásdfnnh mắwotst, ngẩmcvang đlfmbpkgju nhìgurnn anh: “Anh tớfiwzi Trung Quốqekec cũzebnng khôhzding thèoevqm gọwotsi lấdpgry mộkvevt cuộkvevc đlfmbiệjvqyn thoạemrdi, lànkbkm sao mànkbkhzdii biếbeqht khi nànkbko anh vềkkjs, loạemrdi thờnczsi tiếbeqht nànkbky, đlfmbvcsa ăoevqn thừciqka ởemrd nhànkbkhzdii khôhzding ăoevqn hếbeqht cũzebnng chỉybrrgurn đlfmbsdfn cho chuộkvevt giásdfnn ăoevqn thôhzdii, anh cógurn biếbeqht khôhzding hảjvqy....”

Cằnczsn nhằnczsn nógurni lan man, vẫrpwan nhưqekeoevqm đlfmbógurn.

Lạemrdc Thànkbknh sảjvqyi bưqekefiwzc đlfmbi lêkxltn phíkurba trưqekefiwzc, anh đlfmbmcvay vai Lam Đxugwógurna đlfmbem côhzdi nhéfhtrt vànkbko bêkxltn trong.

Cửzebna xe đlfmbem toànkbkn bộkvev thanh ânxoqm củcqhha côhzdi nhốqeket ởemrdkxltn ngoànkbki, qua cửzebna kíkurbnh Lạemrdc Thànkbknh nhìgurnn liếbeqhc qua bộkvevsdfnng côhzdisdfni nhỏdcac bịvcsa ngãoevq đlfmbau đlfmbếbeqhn nhíkurbu mànkbky kia, trong lòpemkng cógurn chúpkgjt mềkkjsm mạemrdi, khôhzding biếbeqht vìgurn sao mànkbk rung đlfmbkvevng, đlfmbi sang bêkxltn kia, mởemrd cửzebna ngồvcsai vànkbko trong.

“Tùzebny tiệjvqyn tìgurnm mộkvevt khásdfnch sạemrdn, cógurn thểxaeg ăoevqn đlfmbưqekedcacc lànkbk tốqeket rồvcsai, đlfmbi nhanh lêkxltn.” Lạemrdc Thànkbknh đlfmbơqysen giảjvqyn nógurni vànkbki cânxoqu, tựdpgra nhưqeke thứpkgjc ăoevqn mànkbk Lam Đxugwógurna lànkbkm ởemrd nhànkbk khôhzding thểxaeg ăoevqn đlfmbưqekedcacc vậfhtry.

Nghĩxvph nghĩxvph, côhzdi vẫrpwan lànkbk nằnczsm úpkgjp sấdpgrp lêkxltn ghếbeqh trưqekefiwzc, tốqeket bụnxoqng nógurni: “Básdfnc lásdfni xe, đlfmbi đlfmbếbeqhn ngãoevqqeke phíkurba trưqekefiwzc quẹkxlto phảjvqyi, đlfmbi thêkxltm 800m nữsacpa cógurn mộkvevt khásdfnch sạemrdn lớfiwzn đlfmbógurn.”

“Anh ta lànkbk từciqk Anh trởemrd vềkkjs a! Nưqekefiwzc Anh đlfmbdpgry! Anh ta cógurn tiềkkjsn, khôhzding hãoevqm hạemrdi chúpkgjt nànkbko đlfmbânxoqu.”

Trêkxltn mặcmayt lásdfni xe níkurbn cưqekenczsi, mặcmayt Lạemrdc Thànkbknh lạemrdi khôhzding chúpkgjt thay đlfmbsdfni, mặcmayc kệjvqy cho côhzdi hồvcsa nhásdfno.

“Tôhzdii cùzebnng anh ăoevqn mộkvevt bữsacpa cơqysem, sau đlfmbógurn anh đlfmbưqekea tôhzdii đlfmbếbeqhn côhzding ty, khoảjvqyng cásdfnch từciqk chỗiosz đlfmbógurn đlfmbếbeqhn côhzding ty khôhzding xa lắwotsm, chúpkgjng tôhzdii cógurn 2 tiếbeqhng nghỉybrr trưqekea thôhzdii.” Lam Đxugwógurna tiếbeqhp tụnxoqc chỉybrr huy, nghĩxvph nhưqeke thếbeqhnkbko cho tốqeket đlfmbkxltp nhấdpgrt, “Tôhzdii nhấdpgrt đlfmbvcsanh cho anh ăoevqn rấdpgrt vui vẻoobo.”

Giốqekeng nhưqeke tấdpgrt cảjvqy giớfiwzi tríkurb thứpkgjc đlfmbi lànkbkm trong thànkbknh phốqekenkbky, cuộkvevc sốqekeng củcqhha côhzdizebnng cógurn quy luậfhtrt, vòpemkng qua vòpemkng lạemrdi, thờnczsi gian 5 năoevqm đlfmbãoevq vộkvevi vãoevqzebni vềkkjs quásdfn khứpkgj, đlfmbjvqyo mắwotst mộkvevt cásdfni côhzdi thựdpgrc đlfmbãoevq 27 tuổsdfni, mặcmayc kệjvqygurnkurbch cógurnp thếbeqhnkbko, cuộkvevc sốqekeng vẫrpwan thựdpgrc vấdpgrt vảjvqy.


Lạemrdc Thànkbknh nhìgurnn thấdpgry côhzding trìgurnnh xânxoqy dựdpgrng bêkxltn ngoànkbki cửzebna sổsdfn, hoa lệjvqy chógurni mắwotst, trong lòpemkng cógurn chúpkgjt cảjvqym giásdfnc lạemrdnh lẽvnxyo.

“Côhzdi rấdpgrt vấdpgrt vảjvqy?” Anh hỏdcaci.

Lam Đxugwógurna lắwotsc lắwotsc đlfmbpkgju, “Cũzebnng khôhzding tíkurbnh lànkbk vậfhtry, chíkurbnh lànkbkgurn chúpkgjt vộkvevi vànkbkng, Hi Hi đlfmbi rồvcsai tôhzdii khôhzding cógurn việjvqyc đlfmbxaegnkbkm, mỗioszi ngànkbky đlfmbkkjsu ởemrd trong côhzding ty tásdfnm chuyệjvqyn linh tinh, cùzebnng vớfiwzi mấdpgry em cùzebnng lànkbkm đlfmbi ăoevqn cơqysem mua sắwotsm, rấdpgrt tốqeket. Anh ởemrdqekefiwzc Anh chắwotsc lànkbk tốqeket lắwotsm nhỉybrr? Anh cógurn thểxaeg kểxaeg cho tôhzdii nghe mộkvevt chúpkgjt sựdpgrgurnnh củcqhha Hi Hi bêkxltn đlfmbógurn đlfmbưqekedcacc khôhzding? Cógurn đlfmbưqekedcacc khôhzding?”

hzdigurn chúpkgjt lớfiwzn mậfhtrt, giơqyse tay giậfhtrt giậfhtrt tay ásdfno củcqhha anh.

Trong lòpemkng Lạemrdc Thànkbknh cógurn tia phứpkgjc tạemrdp, khôhzding thểxaeggurni thànkbknh lờnczsi.

Anh giơqyse tay cầpkgjm lấdpgry bànkbkn tay cógurn chúpkgjt gầpkgjy yếbeqhu kia.

qekeơqyseng ngógurnn tay nho nhỏdcac, mảjvqynh mai yếbeqhu ớfiwzt, cầpkgjm trong lòpemkng bànkbkn tay cógurn cảjvqym giásdfnc muốqeken thưqekeơqyseng yêkxltu. Lạemrdc Thànkbknh rấdpgrt íkurbt cầpkgjm tay con gásdfni, cơqyse hồvcsankbk chưqekea từciqkng cógurn, hiệjvqyn tạemrdi mớfiwzi rõdxlinkbkng thìgurn ra cảjvqym giásdfnc lànkbk nhưqeke vậfhtry.

“Lam Đxugwógurna!” Lạemrdc Thànkbknh nhẹkxlt nhànkbkng hấdpgrp mộkvevt hơqysei, thảjvqyn nhiêkxltn quay đlfmbpkgju lạemrdi nógurni, cặcmayp mắwotst tuấdpgrn túpkgjgurn chúpkgjt hoảjvqyng hốqeket hờnczs hữsacpng, dùzebnng lờnczsi lẽvnxy thưqekeơqyseng lưqekedcacng nógurni: “Nghỉybrrhzding việjvqyc hiệjvqyn tạemrdi đlfmbi, đlfmbi theo tôhzdii, tôhzdii cam đlfmboan cásdfni gìgurnhzdizebnng khôhzding thiếbeqhu, thếbeqhnkbko?”

Lam Đxugwógurna choásdfnng vásdfnng.

hzdi hoảjvqyng hốqeket nửzebna ngànkbky cũzebnng khôhzding hiểxaegu đlfmbưqekedcacc ýsdfn tứpkgj củcqhha Lạemrdc Thànkbknh lànkbkgurn.

“Đxugwưqekeơqyseng nhiêkxltn còpemkn cógurn mộkvevt đlfmbiềkkjsu kiệjvqyn nữsacpa.” Anh bổsdfn sung, “Dừciqkng tấdpgrt cảjvqy mấdpgry cuộkvevc xem mắwotst chếbeqht tiệjvqyt củcqhha côhzdi đlfmbi.”

Lam Đxugwógurna cànkbkng choásdfnng vásdfnng.

hzdi thựdpgrc cẩmcvan thậfhtrn suy nghĩxvph mộkvevt chúpkgjt, côhzdi hiệjvqyn tạemrdi khôhzding phảjvqyi lànkbkhzding hoa xinh đlfmbkxltp 19, 20, lạemrdi cànkbkng khôhzdingg phảjvqyi côhzdisdfni xinh đlfmbkxltp nhưqeke Hi Hi khiếbeqhn ngưqekenczsi ta vừciqka nhìgurnn thấdpgry đlfmbãoevq muốqeken chànkbk đlfmbemrdp, vậfhtrn khíkurbnkbkng khôhzding may mắwotsn đlfmbếbeqhn mứpkgjc gặcmayp đlfmbưqekedcacc mộkvevt ngưqekenczsi đlfmbànkbkn ôhzding cógurn tiềkkjsn cùzebnng côhzdigurn mộkvevt đlfmboạemrdn hôhzdin nhânxoqn cógurn mộkvevt khôhzding hai kia. Hơqysen nũzebna từciqk nhỏdcac đlfmbếbeqhn lớfiwzn thầpkgjy tưqekefiwzng sốqeke đlfmbkkjsu nógurni cảjvqy đlfmbnczsi nànkbky côhzdihzdinkbki cũzebnng vôhzdi tai, đlfmbpkgjn đlfmbkvevn cũzebnngcógurn mặcmayt tốqeket đlfmbógurn chứpkgj.


(Vôhzdinkbki: khôhzding tànkbki giỏdcaci, khôhzding giànkbku cógurn.

hzdi tai: Khôhzding cógurn tai họwotsa nànkbko.)

Nhưqeke vậfhtry, tìgurnnh huốqekeng trưqekefiwzc mắwotst rốqeket cuộkvevc lànkbksdfni gìgurn?

“Anh... Thiếbeqhu đlfmbànkbkn bànkbk sao?” Côhzdi đlfmbèoevqfhtrn rung đlfmbkvevng cùzebnng si mêkxlt, tòpemkpemk hỏdcaci.

Lạemrdc Thànkbknh nghĩxvph nghĩxvph, anh hẳfiwzn lànkbk khôhzding phảjvqyi thiếbeqhu đlfmbànkbkn bànkbk, cógurn thểxaeggurni anh chưqekea từciqkng cógurn đlfmbànkbkn bànkbk.

Nhưqeke vậfhtry anh nógurni ra chuyệjvqyn nànkbky rốqeket cụnxoqc lànkbk muốqeken gìgurn chứpkgj???

Kỳgurn thựdpgrc trong lòpemkng Lạemrdc Thànkbknh vẫrpwan luôhzdin hiểxaegu rấdpgrt rõdxli, anh khôhzding xem lànkbkhzding thànkbknh danh toạemrdi, chỉybrrgurn thểxaeg xem nhưqeke cảjvqy đlfmbnczsi nànkbky thựdpgrc sựdpgr đlfmbãoevq khôhzding cógurngurnoevqn khoăoevqn cùzebnng ưqekeu sầpkgju, mọwotsi chuyệjvqyn ởemrdkxltn Anh đlfmbãoevqsdfnn đlfmbvcsanh đlfmbi vànkbko quỹgmtv đlfmbemrdo anh khôhzding cầpkgjn phảjvqyi bôhzdin ba nữsacpa, mộkvevt ngưqekenczsi đlfmbànkbkn ôhzding nhưqeke vậfhtry, cógurn lẽvnxynkbk trong lòpemkng đlfmbang nghĩxvph muốqeken tìgurnm mộkvevt chốqeken yêkxltn ổsdfnn.

Anh muốqeken yêkxltn ổsdfnn, muốqeken côhzdisdfni nànkbky ởemrdkxltn cạemrdnh anh, tựdpgra nhưqeke 5 năoevqm qua vẫrpwan chỉybrrgurngurnnh côhzdi liêkxltn lạemrdc vớfiwzi anh qua mail, đlfmbânxoqy lànkbk mốqekei liêkxltn hệjvqy duy nhấdpgrt củcqhha anh vớfiwzi Trung Quốqekec, anh cũzebnng khôhzding tin tưqekeemrdng rằnczsng côhzdisdfni nànkbky nếbeqhu nhưqeke xem mắwotst kếbeqht hôhzdin vềkkjs sau còpemkn cógurn thờnczsi gian nhànkbkn hạemrdnkbk thoảjvqyi másdfni lảjvqyi nhảjvqyi cằnczsn nhằnczsn nógurni chuyệjvqyn vớfiwzi anh nữsacpa.

Chưqekea bao giờnczs cảjvqym thấdpgry đlfmbưqekedcacc ởemrdkxltn cạemrdnh mộkvevt ngưqekenczsi lạemrdi cógurn cảjvqym giásdfnc tốqeket gìgurn cảjvqy, chíkurbnh lànkbk đlfmbkvevt nhiêkxltn cógurn mộkvevt ngưqekenczsi buôhzding tay rờnczsi đlfmbi, anh thấdpgry mìgurnnh khôhzding thểxaeg thíkurbch ứpkgjng.

Ngoạemrdi truyệjvqyn 12: Chi mêkxltgurnnh Đxugwógurna Thànkbknh – P4

Lam Đxugwógurna hơqysei chúpkgjt giậfhtrt mìgurnnh, tay bịvcsa anh nắwotsm ởemrdpemkng bànkbkn tay, muốqeken đlfmbkvevng đlfmbkkjsu khôhzding thểxaeg đlfmbkvevng đlfmbưqekedcacc, đlfmbôhzdii mắwotst trong veo cógurn mộkvevt tia sợdcacoevqi, dùzebn sao côhzdizebnng chưqekea từciqkng đlfmbưqekedcacc nghe Lạemrdc Thànkbknh giãoevqi bànkbky lòpemkng mìgurnnh nhưqeke vậfhtry, cho tớfiwzi bânxoqy giờnczs khuôhzdin mặcmayt anh vẫrpwan lãoevqnh đlfmbemrdm nhưqekesdfnt thủcqhh kiếbeqhm hiệjvqyp, đlfmbkvevt nhiêkxltn nógurni nhưqeke vậfhtry, thậfhtrt sựdpgrnkbkm cho đlfmbpkgju ógurnc củcqhha côhzdi loạemrdn mộkvevt mảjvqynh.

“Cásdfni kia… Anh đlfmbdcaci mộkvevt chúpkgjt… đlfmbdcaci mộkvevt chúpkgjt a, đlfmbưqekedcacc khôhzding?” Côhzdi tỏdcac ra yếbeqhu thếbeqh cầpkgju xin.

Lạemrdc Thànkbknh cũzebnng khôhzding cógurn dựdpgr đlfmbvcsanh nógurni thêkxltm gìgurn nữsacpa, mộkvevt chúpkgjt thờnczsi gian ăoevqn cơqysem, hẳfiwzn lànkbkkxltn đlfmbxaeg cho côhzdisdfnn đlfmbvcsanh, sau nànkbky vềkkjs rồvcsai nógurni cũzebnng chưqekea muộkvevn.


Vẻoobo mặcmayt thay đlfmbsdfni nhưqeke chớfiwzp mắwotst củcqhha Lam Đxugwógurna rơqysei vànkbko mắwotst Lạemrdc Thànkbknh nghiễnxoqm nhiêkxltn khiếbeqhn cho anh hiểxaegu đlfmbưqekedcacc côhzdi khôhzding thèoevqm đlfmbem nhữsacpng lờnczsi anh nógurni đlfmbxaeg trong lòpemkng, côhzdi cầpkgjm lấdpgry túpkgji xásdfnch đlfmbpkgjng dậfhtry đlfmbi ra ngoànkbki, bộkvevsdfnng cưqekenczsi ha hảjvqy giốqekeng nhưqeke đlfmbang léfhtrn núpkgjt gìgurn đlfmbógurn.

gurn bồvcsai bànkbkn ngưqekenczsi nưqekefiwzc ngoànkbki tiếbeqhn lêkxltn mởemrd cửzebna, dùzebnng tiếbeqhng Anh hỏdcaci mộkvevt cânxoqu, Lam Đxugwógurna nghe khôhzding hiểxaegu đlfmbưqekedcacc, mồvcsahzdii tuôhzdin nhưqeke tắwotsm, thựdpgrc sựdpgr tiếbeqhng Anh củcqhha côhzdi khôhzding đlfmbưqekedcacc tốqeket lắwotsm nha.

May mắwotsn phíkurba sau cógurn ngưqekenczsi đlfmbànkbkn ôhzding cao lớfiwzn đlfmbi tớfiwzi, ngũzebn quan gógurnc cạemrdnh lộkvev ra lựdpgrc sásdfnt thưqekeơqyseng vôhzdigurnnh cũzebnng khiếbeqhn ngưqekenczsi khásdfnc mêkxlt mẩmcvan, đlfmbôhzdii mắwotst thânxoqm sânxoqu tĩxvphnh lặcmayng khiếbeqhn kẻoobo khásdfnc tim đlfmbfhtrp nhanh, chỉybrr nhìgurnn liếbeqhc mắwotst mộkvevt cásdfni hơqysei thởemrd củcqhha côhzdi liềkkjsn trầpkgjm tĩxvphnh lạemrdi, tùzebny ýsdfn đlfmbxaeg anh nắwotsm ấdpgry tay.

Lạemrdc Thànkbknh cũzebnng cúpkgji đlfmbpkgju, nógurni mộkvevt cânxoqu tiếbeqhng Anh, mang ngữsacp đlfmbiệjvqyu chíkurbnh thốqekeng London, giọwotsng nógurni rấdpgrt êkxltm tai.

“Đxugwi vànkbko đlfmbi!” Anh thay đlfmbsdfni nógurni tiếbeqhng Trung Quốqekec vớfiwzi ngưqekenczsi trưqekefiwzc mặcmayt.

Lam Đxugwógurna ngưqekedcacng ngùzebnng theo sásdfnt anh đlfmbi vànkbko trong, đlfmbemrdi sảjvqynh xa hoa bêkxltn trong khiếbeqhn cho côhzdigurn chúpkgjt nghẹkxltn thởemrd, đlfmbúpkgjng lànkbk tiêkxltn cảjvqynh a, trầpkgjn nhànkbk đlfmbưqekedcacc nạemrdm khôhzding íkurbt phalêkxlt nhìgurnn nhưqekenkbk kim cưqekeơqyseng vậfhtry, tựdpgra nhưqeke muốqeken tạemrdo thànkbknh bầpkgju trờnczsi xanh thẳfiwzm, ásdfnnh sásdfnng xanh ngọwotsc cànkbkng khôhzding ngừciqkng lógurne ra, ôhzdin nhu mànkbkkxlt ngưqekenczsi, côhzdi ngẩmcvang đlfmbpkgju mêkxlt muộkvevi xem, khôhzding cógurn cảjvqym giásdfnc đlfmbưqekedcacc Lạemrdc Thànkbknh đlfmbang nắwotsm tay mìgurnnh, đlfmbem côhzdifhtro vànkbko mộkvevt căoevqn phòpemkng thuêkxlt chung.

Đxugwiềkkjsu hòpemka mởemrdkxltn khôhzding khíkurb thựdpgrc thoảjvqyi másdfni, Lam Đxugwógurna vôhzdizebnng ngạemrdc nhiêkxltn nhìgurnn hếbeqht thảjvqyy bêkxltn trong, chỉybrrfhtrm lànkbk khógurnc thúpkgjt thíkurbt mànkbk thôhzdii.

“Ôegtgi, cásdfni bànkbkn thậfhtrt lớfiwzn nha....” Côhzdi sờnczs sờnczs mặcmayt bànkbkn, “Chúpkgjng ta chỉybrrgurn 2 ngưqekenczsi, hay lànkbk đlfmbsdfni sang phòpemkng khásdfnc đlfmbi....”

“Khôhzding cógurn phòpemkng nhỏdcacqysen!” Lạemrdc Thànkbknh thảjvqyn nhiêkxltn giảjvqyi thíkurbch, khi nghe đlfmbưqekedcacc nhữsacpng lờnczsi nànkbky, miệjvqyng Lam Đxugwógurna mởemrd lớfiwzn hìgurnnh ^O^.

“Bởemrdi vìgurn khôhzding cógurn phòpemkng nhỏdcacqysen nêkxltn liềkkjsn thuêkxlt phòpemkng Vip cao cấdpgrp nhấdpgrt? Đxugwemrdi gia, ngànkbki đlfmbang nógurni đlfmbùzebna sao? ’’

Nhưqekeng rấdpgrt nhanh Lam Đxugwógurna đlfmbãoevq biếbeqht anh khôhzding cógurngurni giỡibuxn, bởemrdi vìgurn khi côhzdi ngoan ngoãoevqn ngồvcsai vànkbko ghếbeqh ngồvcsai chưqekea đlfmbếbeqhn 10 phúpkgjt thìgurn mộkvevt loạemrdt nhữsacpng phụnxoqc vụnxoq nữsacp xinh đlfmbkxltp mặcmayc sưqekenczsn xásdfnm hưqekefiwzng phíkurba bànkbkn ăoevqn đlfmbi tớfiwzi, trong nhữsacpng chiếbeqhc nồvcsai mànkbku bạemrdc khôhzding biếbeqht đlfmbdpgrng cásdfni gìgurn, từciqkng mànkbku xanh xanh khiếbeqhn cho côhzdi sợdcacoevqi than nhẹkxlt, kỳgurn thậfhtrt ởemrdsdfnc Viễnxoqn khôhzding phảjvqyi chưqekea nhìgurnn thấdpgry sựdpgr xa xỉybrr bao giờnczs, chỉybrrnkbkemrd đlfmbânxoqy bọwotsn họwots chỉybrrgurn 2 ngưqekenczsi nha! Gọwotsi nhiềkkjsu đlfmbvcsa ăoevqn nhưqeke vậfhtry lànkbkm gìgurn chứpkgj?

gurn mộkvevt bữsacpa cơqysem thôhzdii mànkbk, Lam Đxugwógurna cógurn chúpkgjt khôhzding yêkxltn lòpemkng.

Bọwotsn họwots ngồvcsai cásdfnch nhau ba ghếbeqh, Lam Đxugwógurna trừciqk bỏdcac cắwotsm đlfmbpkgju ăoevqn còpemkn cógurn đlfmbkvevng tásdfnc duy nhấdpgrt lànkbk giưqekeơqyseng mắwotst nhìgurnn Lạemrdc Thànkbknh phíkurba đlfmbqekei diệjvqyn, kỳgurn thựdpgrc khuôhzdin mặcmayt ngưqekenczsi đlfmbànkbkn ôhzding nànkbky cũzebnng rásdfnt tuấdpgrn túpkgj, nhưqekeng mànkbkgurnnh thưqekenczsng cứpkgjnkbky ra cásdfni bộkvev mặcmayt lãoevqnh đlfmbemrdm khiếbeqhn cho ngưqekenczsi khásdfnc khôhzding thểxaeg thưqekeemrdng thúpkgjc đlfmbưqekedcacc vẻoobo mịvcsa hoặcmayc củcqhha nógurn, giờnczs phúpkgjt nànkbky Lam Đxugwógurna đlfmbang cầpkgjm mộkvevt chéfhtrn nhỏdcac canh mànkbk nhìgurnn anh, thếbeqh nhưqekeng lạemrdi cảjvqym thấdpgry anh thựdpgrc sựdpgrhzdizebnng tuấdpgrn túpkgj.

“Nhìgurnn no rồvcsai sao?” Lạemrdc Thànkbknh lấdpgry giấdpgry ăoevqn lau miệjvqyng, ngẩmcvang đlfmbpkgju hỏdcaci

khiếbeqhn cho Lam Đxugwógurna 冏.

“Kỳgurn thựdpgrc anh rấdpgrt đlfmbkxltp trai nha....” Côhzdi ăoevqn ngay nógurni thậfhtrt, trêkxltn mặcmayt đlfmbásdfnm mânxoqy đlfmbdcac cứpkgj dầpkgjn dầpkgjn lan trànkbkn.

“Đxugwãoevq suy nghĩxvph đlfmbếbeqhn việjvqyc ởemrdkxltn cạemrdnh tôhzdii hay chưqekea?” Lạemrdc Thànkbknh trựdpgrc tiếbeqhp hỏdcaci.

Lam Đxugwógurna bịvcsa nghẹkxltn, vịvcsa cay dừciqkng ởemrd cổsdfn thậfhtrt khógurn chịvcsau, côhzdi vộkvevi vànkbkng uốqekeng mộkvevt ngụnxoqm nưqekefiwzc, mộkvevt bêkxltn dùzebnng sứpkgjc ho khan mộkvevt bêkxltn oásdfnn hậfhtrn nhìgurnn ngưqekenczsi đlfmbànkbkn ôhzding kia.

“Cásdfni kia, kỳgurn thậfhtrt. Tôhzdii đlfmbếbeqhn bânxoqy giờnczszebnng khôhzding biếbeqht đlfmbưqekedcacc đlfmbếbeqhn tộkvevt cùzebnng lànkbk anh muốqeken cásdfni gìgurn nha!” Côhzdi rốqekei rắwotsm nógurni, “Theo lýsdfn thuyếbeqht anh muốqeken tìgurnm ngưqekenczsi phụnxoq nữsacp nhưqeke thếbeqhnkbko mànkbk chảjvqygurn, nhưqekeng tạemrdi sao anh lạemrdi cốqekegurnnh tìgurnm tôhzdii! Sau nữsacpa lànkbk khôhzding phảjvqyi anh muốqeken cógurn ngưqekenczsi cùzebnng anh, mànkbknkbk anh quásdfnhzdi đlfmbơqysen, muốqeken tìgurnm ngưqekenczsi lấdpgrp vànkbko, chỉybrr khôhzding biếbeqht lànkbk cầpkgjn tìgurnm ai, khôhzding biếbeqht sau nànkbky anh cógurnqekefiwzi tôhzdii hay khôhzding, khôhzding chừciqkng cũzebnng khôhzding thèoevqm nhậfhtrn tôhzdii lànkbk bạemrdn gásdfni, chuyệjvqyn mànkbk khôhzding cógurn kếbeqht quảjvqygurn, tôhzdii lànkbkm chi phảjvqyi đlfmbásdfnp ứpkgjng anh chứpkgj?”

Lạemrdc Thànkbknh hơqysei hơqysei nhíkurbu mi, ngồvcsai dựdpgra vànkbko ghếbeqh nhìgurnn côhzdi.

Lam Đxugwógurna nógurni xong, cũzebnng hiểxaegu đlfmbưqekedcacc mìgurnnh cógurn chúpkgjt uấdpgrt ứpkgjc, loạemrdi đlfmbànkbkn ôhzding nhưqeke vậfhtry toànkbkn chỉybrr dựdpgra vànkbko mìgurnnh cógurn chúpkgjt thânxoqn thiếbeqht liềkkjsn tưqekeemrdng mìgurnnh muốqeken díkurbnh vànkbko. “Cảjvqym thấdpgry buồvcsan chásdfnn quásdfn thìgurngurnm ngưqekenczsi XXOO a, tùzebny tiệjvqyn tìgurnm mấdpgry tiểxaegu thưqeke chânxoqn dànkbki cao ngấdpgrt đlfmbógurn chắwotsc chắwotsn lànkbk hầpkgju hạemrd rấdpgrt khásdfn nha, khi nànkbko tânxoqm tìgurnnh thấdpgry côhzdi đlfmbơqysen thìgurn đlfmbếbeqhn tìgurnm tỷegtg tỷegtg đlfmbânxoqy, chỉybrr cầpkgjn đlfmbásdfnnh mộkvevt cuộkvevc đlfmbiệjvqyn thoạemrdi, nghĩxvph muốqeken tásdfnn gẫrpwau đlfmbếbeqhn ai đlfmbemrdi ca đlfmbânxoqy liềkkjsn tásdfnn gẫrpwau vớfiwzi anh. Lànkbkm gìgurn phảjvqyi gânxoqy tai họwotsa cho gásdfni nhànkbknkbknh chứpkgj?”

Lam Đxugwógurna côhzdi khôhzding phảjvqyi lànkbk ngưqekenczsi mànkbk cứpkgjkxltu lànkbk nhấdpgrt đlfmbvcsanh phảjvqyi cưqekefiwzi, khôhzding phảjvqyi lànkbkhzdisdfni vìgurn duy trìgurn trinh tiếbeqht khi lầpkgjn đlfmbpkgju tiêkxltn bịvcsa hủcqhhy liềkkjsn tìgurnm đlfmbưqekenczsng tựdpgrsdfnt, thanh xuânxoqn, tìgurnnh yêkxltu, côhzdigurn khảjvqyoevqng, nhưqekeng lànkbk hiệjvqyn tạemrdi tuổsdfni củcqhha côhzdi khôhzding cho phéfhtrp côhzdi mạemrdnh miệjvqyng, 27 tuổsdfni, sau nànkbky khi côhzdi kếbeqht hôhzdin, khôhzding thểxaeggurni vớfiwzi chồvcsang củcqhha mìgurnnh, tôhzdii trưqekefiwzc đlfmbânxoqy đlfmbưqekedcacc mộkvevt đlfmbemrdi soásdfni ca nuôhzdii dưqekeibuxng, hắwotsn ta dùzebnng tôhzdii lànkbkm côhzding cụnxoq thỏdcaca mãoevqn.... Cuộkvevc sốqekeng hôhzdin nhânxoqn củcqhha côhzdi khi đlfmbógurnpemkn hạemrdnh phúpkgjc sao?

Thếbeqh giớfiwzi nànkbky, côhzdi thầpkgjm nghĩxvph chỉybrr cầpkgjn bìgurnnh an ổsdfnn đlfmbvcsanh lànkbk đlfmbcqhh rồvcsai.

Lạemrdi uốqekeng mộkvevt ngụnxoqm nưqekefiwzc nữsacpa, vịvcsa cay trong miệjvqyng liềkkjsn giảjvqym hẳfiwzn, Lam Đxugwógurna khẽvnxy cắwotsn môhzdii, “Trưqekefiwzc kia anh khôhzding cógurn đlfmbànkbkn bànkbk sao?”

Khuôhzdin mặcmayt tuấdpgrn lãoevqng củcqhha Lạemrdc Thànkbknh khôhzding cógurn chúpkgjt cảjvqym xúpkgjc nànkbko, chíkurbnh lànkbk ásdfnnh mắwotst củcqhha anh đlfmbãoevqgurni trưqekefiwzc đlfmbânxoqy anh khôhzding cógurn đlfmbànkbkn bànkbknkbkgurni bậfhtry.

nkbk đlfmbànkbkn ôhzding ai cũzebnng cógurn nhu cầpkgju sinh lýsdfn, cógurn thờnczsi đlfmbiểxaegm thuầpkgjn túpkgjy chỉybrrnkbk phásdfnt tiếbeqht cùzebnng thỏdcaca mãoevqn, đlfmbíkurbch xásdfnc anh đlfmbãoevqzebnng cógurn đlfmbànkbkn bànkbk trêkxltn giưqekenczsng, cũzebnng khôhzding thểxaeggurni lànkbk nhiềkkjsu nhưqekeng mànkbkzebnng khôhzding íkurbt, cànkbkng khôhzding biếbeqht đlfmbếbeqhn đlfmbqekei phưqekeơqyseng lànkbk ai, hếbeqht thảjvqyy đlfmbkkjsu lànkbk đlfmbôhzdii bêkxltn tựdpgr nguyệjvqyn mua básdfnn, ngưqekeơqysei tìgurnnh ta nguyệjvqyn. Tíkurbnh tìgurnnh củcqhha anh vốqeken lạemrdnh lùzebnng, thậfhtrm chíkurb sau khi ânxoqn ásdfni vớfiwzi bấdpgrt luậfhtrn kẻoobonkbko cũzebnng sẽvnxy đlfmbpkgjng dậfhtry mặcmayc quầpkgjn ásdfno, nhanh chógurnng rờnczsi đlfmbi.

Thậfhtrm chíkurb nay cảjvqygurni anh cũzebnng chưqekea thèoevqm nógurni mộkvevt cânxoqu vớfiwzi nhữsacpng ngưqekenczsi đlfmbógurn.

“Cógurn!” Ágldknh mắwotst Lạemrdc Thànkbknh dịvcsau đlfmbi mộkvevt chúpkgjt, nhẹkxlt giọwotsng nógurni.

Lam Đxugwógurna giậfhtrn dữsacp, “Khôhzding tíkurbnh tìgurnm mấdpgry minh tinh chânxoqn dànkbki kia?”

“Vậfhtry thìgurn khôhzding cógurn!”

Rấdpgrt kỳgurn quásdfni, nồvcsai lẩmcvau trưqekefiwzc mặcmayt cứpkgj ùzebnng ụnxoqc sôhzdii, tânxoqm tìgurnnh Lam Đxugwógurna lạemrdi cũzebnng ùzebnng ụnxoqc mànkbkhzdii lêkxltn.

“Anh khôhzding nógurni dốqekei chứpkgj? Anh chưqekea từciqkng cógurn bạemrdn gásdfni? Chỉybrr cầpkgjn ởemrd cạemrdnh nhau lânxoqu lânxoqu mộkvevt chúpkgjt cũzebnng đlfmbưqekedcacc nha!” Côhzdi gợdcaci ýsdfn cho anh.

“Khôhzding cógurn!” Lạemrdc Thànkbknh khẳfiwzng đlfmbvcsanh nógurni, lờnczsi nógurni khôhzding chúpkgjt cảjvqym xúpkgjc khiếbeqhn cho mặcmayt Lam Đxugwógurna cứpkgjng đlfmbnczs mộkvevt hồvcsai, đlfmbânxoqy quảjvqy thựdpgrc lànkbk cựdpgrc phẩmcvam nam nhânxoqn nha.

“Kia... Vậfhtry anh nógurni đlfmbi, vìgurn sao lạemrdi muốqeken tìgurnm tôhzdii?” Côhzdi to gan mộkvevt phen, rấdpgrt khôhzding mặcmayt mũzebni mànkbk hỏdcaci anh nguyêkxltn nhânxoqn lànkbkgurn.

Lạemrdc Thànkbknh nhíkurbu mi suy nghĩxvph nửzebna ngànkbky.

“Khôhzding biếbeqht, đlfmbciqkng éfhtrp hỏdcaci tôhzdii vềkkjs vấdpgrn đlfmbkkjsnkbky đlfmbưqekedcacc khôhzding? ’ Lạemrdc Thànkbknh hơqysei chúpkgjt suy tưqeke: “Thờnczsi đlfmbiểxaegm tôhzdii bìgurnnh tĩxvphnh rấdpgrt nhiềkkjsu, rấdpgrt íkurbt khi xúpkgjc đlfmbkvevng nhưqeke vậfhtry, khôhzding cógurn nguyêkxltn nhânxoqn.”

Lam Đxugwógurna cógurn chúpkgjt thấdpgrt vọwotsng, côhzdi thềkkjs, đlfmbúpkgjng lànkbkgurn mộkvevt chúpkgjt thấdpgrt vọwotsng nha.

hzdi khôhzding hỏdcaci nữsacpa, ngoan ngoãoevqn ăoevqn cơqysem, đlfmbem nhữsacpng mỹgmtv vịvcsankbky nếbeqhm thửzebn gầpkgjn hếbeqht, ngẩmcvang đlfmbpkgju lànkbkm đlfmbiệjvqyu bộkvev no rồvcsai, lau miệjvqyng, đlfmbpkgjng dậfhtry uốqekeng mộkvevt ngụnxoqm nưqekefiwzc lạemrdnh lấdpgry lạemrdi tinh thầpkgjn, sau đlfmbógurnhzdi đlfmbi đlfmbếbeqhn trưqekefiwzc mặcmayt Lạemrdc Thànkbknh, bìgurnnh tĩxvphnh dừciqkng ởemrd trêkxltn mặcmayt anh.

“Nếbeqhu nhưqekenkbk anh chủcqhh đlfmbkvevng nógurni muốqeken cùzebnng mộkvevt chỗiosz vớfiwzi tôhzdii, tôhzdii đlfmbânxoqy sẽvnxy suy nghĩxvph, anh lànkbk dựdpgra vànkbko cảjvqym giásdfnc củcqhha anh đlfmbxaegnkbkm việjvqyc, tôhzdii cũzebnng dựdpgra vànkbko cảjvqym giásdfnc củcqhha mìgurnnh đlfmbxaegnkbknh sựdpgr, cho nêkxltn hiệjvqyn tạemrdi... đlfmbciqkng cógurn đlfmbkvevng đlfmbfhtry!” Lam Đxugwógurna cúpkgji đlfmbpkgju, cógurn chúpkgjt nghiếbeqhn răoevqng mànkbkgurni.

Lạemrdc Thànkbknh đlfmbãoevq gặcmayp tìgurnnh thếbeqh nguy nan rấdpgrt nhiềkkjsu, chiêkxltu thứpkgjc củcqhha tiểxaegu nha đlfmbpkgju nànkbky căoevqn bảjvqyn lànkbk khôhzding thểxaegzebn dọwotsa đlfmbưqekedcacc anh.

Anh tao nhãoevq ngồvcsai dựdpgra vànkbko ghếbeqh, đlfmbpkgju hơqysei ngẩmcvang lêkxltn, lôhzding mànkbky dànkbky đlfmbfhtrm khiếbeqhn cho ngưqekenczsi ta mêkxlt muộkvevi.

Tim Lam Đxugwógurna đlfmbfhtrp ầpkgjm ầpkgjm, ôhzdim chặcmayt lấdpgry khuôhzdin mặcmayt tuấdpgrn túpkgj củcqhha anh, hôhzdin lêkxltn

Chúc các bạn đọc truyện vui vẻ.